Afgelopen mei leek het er even op dat de rechter op de stoel van de politiek ging zitten. De rechter in de zaak, aangespannen door Milieudefensie (en een hele berg mede-eisers) tegen Shell, oordeelde dat Shell haar beleid in lijn moet brengen met het klimaatakkoord van Parijs. Wat betekent dat het bedrijf in 2030 haar CO2-uitstoot met netto 45 procent moet hebben verminderd ten opzichte van 2019. Tevens moeten zij een inspanning leveren om dat ook voor elkaar te krijgen bij haar toeleveranciers en afnemers.

Onder die afnemers zijn uiteraard veel particulieren. Gas en olie worden immers niet alleen door de zware industrie gebruikt. Deze brandstof is ontstaan door processen van miljoenen jaren en wordt in verbrandingsmotoren verbrand voor eenmalig gebruik. Wegscheuren bij het stoplicht voor de prijs van een appel en een ei.

Hoe zal de consument reageren op prijsstijgingen?
Welke consequenties heeft dit vonnis voor de prijs van deze energiedragers? Onherroepelijk zullen die duurder worden door verrekening van de te maken kosten. En als dat zo is: hoe zal de consument dan op deze prijsstijging reageren? Zou dit de fossiele brandstoffen nu eindelijk duurder maken ten gunste van opkomende hernieuwbare energietechnieken?

Wanneer men de werkelijke waarde van brandstof (en soortgelijk: elektriciteit) zou aanhouden, met in het achterhoofd de te behalen klimaatdoelen, dan zou die aanzienlijk duurder zijn dan nu het geval is. De meerprijs bovenop de huidige prijs zou in dat geval kunnen worden aangewend ten faveure van verduurzaming, opslag en besparing door minder energiegebruik (NB: geen ‘verbruik’).

Een megafabriek voor warmtebatterijen
In de wereld van warmte zijn hiertoe allerlei initiatieven in ontwikkeling: warmteopslag in verschillende soorten en op verschillende schaalgroottes (centrale of decentrale opslag van voelbare, latente of zelfs thermochemische warmte), verbeterde warmtepompen, koudeopslag, innovatieve warmtenetten, en toepassing van restwarmte in de gebouwde omgeving.

En omdat deze initiatieven niet eenmalig zijn, maar typisch circulair, en veelvuldig kunnen worden gebruikt, zal toepassing van deze emerging technologies langdurig (duurzaam) banen en energiewinst opleveren. Zou het niet mooi zijn om een megafabriek voor warmtebatterijen te plannen, waarmee het elektriciteitsnetwerk van de huidige congestieproblemen kan worden afgeholpen?

De consument bepaalt waar hij zijn geld aan uitgeeft
Vergelijk het met de Tesla-Gigafactories: tien jaar geleden een droom, momenteel miljardenomzetten en miljoenenwinsten. Economisch, maar ook energetisch? Misschien een ideetje voor de politiek, of zelfs de rechter? Wanneer de markt zijn verantwoordelijkheid niet pakt lijkt het de enige mogelijkheid om een bepaalde mate van energiebesparing gewoon verplicht te stellen om onherroepelijk effect te sorteren.

Maar uiteindelijk is het de consument die bepaalt waar hij zijn geld aan uitgeeft, en een euro kan slechts éénmaal besteed worden. Eitje? Of toch een appeltje dan maar?