De opgave is bekend: in 2030 1,5 miljoen woningen fossielvrij verwarmen en in 2050 alle woningen. De weg daarnaartoe is uitgewerkt in het Klimaat- en Energieakkoord. De eerste stappen op die weg zijn gezet. We doen ervaring op in de wijkaanpak, de transitievisies en RES worden gemaakt, de proeftuinen lopen. Wat leveren de eerste resultaten op? Dat het ingewikkeld is, draagvlak krijgen complex blijkt en de kosten hoog zijn. Het sentiment in de media wordt dan al snel: het lukt toch niet.

Hebben we dan de verkeerde weg gekozen? Een studie in opdracht van het Uitvoeringsoverleg Gebouwde Omgeving heeft in kaart gebracht wat er nodig is om mensen op grotere schaal in beweging te krijgen. Daarbij is gekeken naar de benodigde extra middelen en naar een verstandige balans tussen twee sporen: het gebiedsgerichte spoor en het individuele spoor.

Vasthouden aan vier principes
Uit de studie blijkt dat er extra middelen nodig zijn om de transitie betaalbaar te houden. Op zich geen nieuws. Waar in het Klimaatakkoord eerst was uitgegaan van een eigen bijdrage van de woningeigenaren, is het politieke sentiment nu zo dat een woningeigenaar woonlastenneutraal moet overstappen. Hoeveel extra geld daarvoor nodig is, kan beperkt worden door te blijven vasthouden aan vier  principes:

• Zet in stedelijk gebied in op de aanleg van warmtenetten;
• Introduceer een slimme schuif in de energiebelasting om zo verduurzamingsmaatregelen eerder rendabel te laten zijn, met oog voor energiearmoede;
• Zet in op isolatie en hybride-verwarming in die gebieden waar geen sprake is van een wijkaanpak;
• Maak investeren door woningcorporaties mogelijk door de verhuurderheffing flink te verlagen.

Laten we de weg blijven volgen
Deze principes stonden ook al aan de basis van het Klimaatakkoord. En dat is eigenlijk heel goed nieuws. De toen gekozen weg blijkt nog steeds de meest effectieve om naar fossielvrije verwarming te werken. De aandacht voor een kostenneutrale transitie heeft geleid tot een verschuiving van een individuele bijdrage van een woningeigenaar naar een bijdrage uit de algemene middelen. Niet echt een schokkende aanpassing.

Natuurlijk is het goed om te toetsen of de weg nog de juiste is, maar laten we nu voor een aantal jaren de weg blijven volgen. Pragmatisch en met het oog op het steeds beter te doen, zonder iedere keer alles ter discussie te stellen.