Ik maak me zorgen. Alle gemeenten maken een Transitievisie Warmte. Zij geven daarin per wijk aan hoe woningen en andere gebouwen in de toekomst van warmte worden voorzien. Wordt het een warmtenet of een warmtepomp, wordt het volledig elektrisch, of blijft er een vorm van (groen) gas stromen?

De Rijksoverheid werkt op haar beurt ook aan beleid om de warmtetransitie te stimuleren. Zo krijg je bijvoorbeeld subsidie op de aanschaf van een warmtepomp en wordt het gebruik van aardgas ontmoedigd. Het ziet er zelfs naar uit dat je in de tweede helft van dit decennium geen apparaat meer mag installeren dat alleen op aardgas werkt.

Het Rijk en gemeenten zitten elkaar dwars
Neem een woning waarvan de gasketel volgens verwachting in 2026 ‘op’ is in een wijk waarvan de gemeente aangeeft dat deze in 2030 een warmtenet krijgt.

Door de stimulansen en verplichtingen zal de woningeigenaar in dit voorbeeld in 2026 een warmtepomp (moeten) installeren, die vervolgens weer tenminste vijftien jaar mee gaat. De gemeente rolt op haar beurt in 2030 een warmtenet uit, waar deze bewoner voorlopig nog niet op zal willen aansluiten. De warmtepomp is na vier jaar nog niet terugverdiend. Terwijl een gemeente – om kosten te drukken – juist meteen zoveel mogelijk woningen wil aansluiten.

Zie hier het dilemma
Met nationaal beleid wordt op korte termijn een CO2-uitstootreductie gerealiseerd door warmtepompen te verplichten. Maar dit beleid frustreert op haar beurt de efficiënte realisatie van een warmtenet.

Het is vast niet moeilijk om de ISDE-subsidie en ander beleid en regelgeving – bijvoorbeeld via de postcode – aan de Transitievisie Warmte te koppelen. Geef ieder adres de juiste prikkel die past bij de beoogde eindoplossing.